[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ją także przybyć.
- Powinniście zjednać sobie Camerona z Lochiel. Zaw
sze był zdeklarowanym zwolennikiem Stuartów, a poza tym
ludzie liczÄ… siÄ™ z jego opiniÄ…. Niech to wszyscy diabli! -
syknął i zrezygnowany przejechał palcami po rudej czupry
nie. - Powinienem tam być, stać ramię w ramię z ojcem
i pokazać wszystkim, że popieram księcia.
- Nikt nie wątpi... - zaczął Brigham, ale zamilkł na
widok Amelii wchodzącej do sypialni. Wniosła tacę ze śnia
daniem, postawiła ją na stole, a uważnie obejrzała brata od
stóp do głów, korzystając z tego, że jest całkiem nagi.
- Mam nadzieję, że nie powyciągałeś sobie szwów - po
wiedziała tonem surowej nauczycielki.
- Do licha, Amelio! - Coll skoczył jak oparzony, chwy-
Rebelia 129
cił narzutę i okrył się nią po same uszy. - Mogłabyś okazać
bratu drobinÄ™ szacunku!
Zignorowała jego pełen oburzenia ton i wdzięcznie dyg
nęła przed Brighamem. Odpowiedział na pozdrowienie, pró
bując ukryć uśmiech. Podniósł do ust koronkową chuste
czkÄ™.
- Obawiam się Amelio, że twój pacjent da ci się dziś
we znaki. Chyba musiał wstać lewą nogą i teraz ma muchy
w nosie.
- Od kiedy to mówicie do siebie po imieniu? - zainte
resował się Coll. Miał nadzieję, że w ten sposób odwróci
ich uwagÄ™ od swej komicznej postaci. - WidzÄ™ Ashburn,
że zdążyłeś już zbliżyć się do mojej siostry.
Brigham aż drgnął na myśl o tym, co by się stało, gdyby
Coll wiedział, jak bardzo zbliżył się do starszej z sióstr.
- Mój drogi - odezwał się lekkim tonem - daliśmy so
bie spokój z konwenansami, zmywając z ciebie krew.
- Coll? Mój słodki braciszek? - Amelia natychmiast
podchwyciła żartobliwy ton i wróciła do przerwanego wąt
ku. - Przecież to anioł. Z nim nigdy nie ma kłopotów - zrę
cznie poprawiła zmiętą pościel i wstrząsnęła pierze w po
duszkach. - A na zły humor najlepsze jest dobre śniadanie.
Zobaczysz bracie, że zaraz poczujesz się lepiej. Jeśli potem
będziesz miał ochotę na mały spacer, chętnie będę ci towa
rzyszyć. Tylko może ubierz się najpierw.
Brigham zdusił śmiech i zgiął się w ukłonie. Pomyślał
przy tym, że chociaż słodka Amelia nie ma charakteru swej
siostry, i tak potrafi dopiąć swego.
- Teraz, gdy wiem, że zostajesz w dobrych rękach, mo
gę spokojnie odejść - powiedział, sięgając po pelerynę.
130 NORA ROBERTS
- Brig...
- Nic siÄ™ nie martw, przyjacielu - lekko dotknÄ…Å‚ ramie
nia Colla. - Wrócimy najdalej za tydzień.
- Niech Bóg czuwa nad wami - westchnął Coll. Wi
docznie siły zaczęły go opuszczać, bo bez protestu pozwolił
ubrać się w koszulę i zaprowadzić do łóżka.
Brigham jeszcze raz popatrzył, jak Amelia troskliwie otu
la brata pierzyną, po czym ruszył w stronę schodów. Nie
uszedł jednak daleko. Już po kilku krokach stanął jak wryty
na widok swego lokaja. Parkins, jak zwykle posępny i wy
prostowany jak tyczka, stał obok schodów z walizką w ręce
i najwyrazniej na niego czekał.
- Co to Parkins? Wracasz do Anglii?
- Wręcz przeciwnie, milordzie. Mam zamiar towarzy
szyć panu podczas polowania.
Brigham aż zaniemówił z wrażenia. Przez chwilę przy
glądał się Parkinsowi, jakby go pierwszy raz widział.
- Po moim trupie! - odezwał się w końcu surowo.
- Chyba postradałeś rozum!
- Jego lordowska mość raczy się mylić. Pozwolę sobie
powtórzyć, że jadę z panem na polowanie - oznajmił lokaj
i godnie uniósł do góry spiczastą brodę.
- Nie bądz głupi, człowieku! Jeśli miałbym zabierać ze
sobą któregoś z moich ludzi, wziąłbym Jema. Przynajmniej
byłby z niego jakiś pożytek.
Parkins pozostał niewzruszony, choć na wzmiankę o sta
jennym uniósł oczy do nieba, dając w ten sposób wyraz
swemu oburzeniu, iż porównują go z takim prostakiem.
- Nie wątpię, że lord będzie mnie potrzebował -
oznajmił z przekonaniem.
Rebelia 131
- A ja wątpię. I to bardzo - na znak, że uznaje rozmowę
za zakończoną, minął Parkinsa i zaczął schodzić po scho
dach.
- Tak czy owak będą panu towarzyszył, milordzie.
W pierwszej chwili Brigham pomyślał, że się przesłyszał.
Zatrzymał się więc i wolno odwrócił. Ujrzał swego lokaja
stojącego na podeście.
- Rozkazuję ci zostać - rzucił w jego stronę.
W jego głosie słychać było z trudem hamowaną złość.
Parkins wiedział doskonale, że ten złowrogi ton nie wróży
nic dobrego, mimo to trwał niezwruszenie przy swoim za
miarze, chociaż za strachu kurczył mu się żołądek.
- Niezmiernie mi przykro, milordzie, ale pański rozkaz
nie może być spełniony. Moim świętym obowiązkiem jest
towarzyszyć panu wszędzie i tak też stanie się tym razem.
- Jeszcze jedno słowo, Parkins, i będziesz szukał sobie
nowej posady!
- Jego lordowska mość ma prawo zwolnić mnie ze służ
by. Póki to się nie stanie, będę panu towarzyszył w każdych
okolicznościach.
- Niech ciÄ™ diabli porwÄ…, Parkins - zrezygnowany
i wściekły zaczął zbiegać ze schodów. - Niech ci będzie,
jedziesz, ale pamiętaj, że nie będziesz miał nic do powie
dzenia ani na temat tempa, ani warunków podróży - rzucił
przez ramiÄ™.
- Tak jest, jaśnie panie - wąziutkie wargi lokaja roz
ciągnęły się w bladym uśmiechu.
Brigham wypadł na podwórze i prawie biegiem ruszył
do stajni, gdzie chciał zamienić parę słów z Jemem. Ledwie
się rozwidniło, a już zdążyłem dwa razy się pokłócić, po-
132 NORA ROBERTS
myślał rozdrażniony. Boże, jak dobrze będzie wsiąść na
konia i pojechać jak najdalej stąd. Sadził przed siebie
ogromnymi krokami, a poły czarnej peleryny frunęły za nim
jak olbrzymie skrzydła. Po drodze odwrócił się i spojrzał
w stronę dworu. Mimo woli poszukał wzrokiem okien po
koju Sereny. Uciec jak najdalej od niej, poprawił się w my
ślach, ogarnięty nagłą złością.
Po spotkaniu nad rzeką unikała go przez cały wieczór,
nie miał więc okazji ani na moment zostać z nią sam na
sam. Kiedy zaś musieli przebywać w jednym pomieszczeniu
i rozmawiać, jak podczas kolacji, odzywała się tonem tak
lodowatym, że aż cierpła skóra.
Nie miał prawa jej za to winić po tym, jak się wobec
niej zachował. Jednak winił. I to za wszystko.
To ona prowokowała go i obrażała, aż w końcu nie wy
trzymał. To ona biła się z nim niczym wściekła kocica
z piekła rodem, aż rozpaliła w nim pożądanie. Nigdy dotąd
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plalternate.pev.pl
|
