[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jej struktury organizacyjnej.
Strukturą jakiejś całości (organizacji) nazywamy zbiór stosunków między
elementami rozpatrywany z określonego względu.59Elementami są poszczególne
części organizacji, tj. komórki organizacyjne i stanowiska pracy, a łączą je więzi
organizacyjne, które posiadają określony kierunek powiązań.
57
J.Kunikowski, Dowódcze i wychowawcze przygotowanie w systemie obronnym RP. Bellona, Warszawa
1995, s. 34.
58
Termin instytucja biurokratyczna używany jest tu w znaczeniu socjologicznym, wywodzącym się od
Maxa Webera, w: J.Wiatr, Socjologia wojska. Warszawa 1982, s. 31.
59
J. Zieleniewski, Organizacja zespołów ludzkich. PWN, Warszawa 1976, s. 43.
47
Więzi organizacyjne dzielą się na:60
- służbowe, inaczej hierarchiczne: są to stosunki zachodzące między
stanowiskami pracy i komórkami organizacyjnymi na tle rozmieszczenia
uprawnień decyzyjnych, na różnych szczeblach w hierarchii organizacyjnej;
- więzi funkcjonalne odnoszą się do stosunków między stanowiskiem pracy
lub komórką organizacyjną a przedmiotem ich działalności;
- więzi kooperacyjne są stosunkami zachodzącymi między stanowiskami
pracy i komórkami organizacyjnymi na tle podziału pracy. Są to na ogół
powiązania, zlokalizowane na tym samym szczeblu w hierarchii
organizacyjnej;
- więzi informacyjne zachodzą między stanowiskami pracy i komórkami
organizacyjnymi na tle wymiany informacji. Są to stosunki miedzy
nadawcami i odbiorcami informacji w procesie komunikacyjnym.
Powiązania wieloinformacyjne są wielokierunkowe.
Wojskowa działalność organizacyjna i szkoleniowo-wychowawcza każdego
dowódcy jest i będzie tym skuteczniejsza, im będzie bardziej sprawna. To znaczy
im większe będzie wzajemne zrozumienie zadań i celów w relacjach zachodzących
pomiędzy dowódcą i podwładnymi im skuteczniejsza będzie komunikacja
pomiędzy nimi.
3.1. STRUKTURA HIERARCHICZNA
Humanizacja pracy i położenie nacisku na tworzenie dobrej atmosfery
w instytucji, jeśli jedno i drugie robione jest rozsądnie, nie tylko nie koliduje ze
sprawnością pracy, ale stanowi jej konieczny warunek.
Stanowiska pracy (służby) w poszczególnych pionach i na poszczególnych
szczeblach hierarchii, począwszy od stanowisk szeregowych, a skończywszy na
najwyższych, różnią się od siebie w sposób istotny. Funkcje, dla których dane
stanowisko zostało przewidziane, a zwłaszcza przystosowane i wyposażone,
60
Cz. Sikorski, Zachowania ludzi w organizacji. PWN, Warszawa 2001, s. 48 i 49.
48
nazywamy jego funkcjami organicznymi (dot. wszystkich stanowisk szeregowych
i kierowniczych).61
Dowódca (kierownik) powinien:
- godzić interesy własnej jednostki z interesami jednostki nadrzędnej, tj.:
drużyny z plutonem, plutonu z kompanią itd.;
- motywować, pozytywna motywacja polega na wywołaniu w zespole
uzasadnionego przekonania, że najwłaściwszą i najskuteczniejszą drogą
wiodącą do zaspokojenia własnych potrzeb i aspiracji jest praca (służba,
działanie), ukierunkowane na cel główny;
- szkolić podwładnych pod każdym względem, i w każdy sposób.
W wojsku zawsze - a już zwłaszcza w działaniach wojennych - obowiązuje
zasada bezwzględnego wykonywania rozkazów przełożonych. Zasada ta
determinowana jest osiągnięciem celu.
Przy stosowaniu się do określonych zasad czy określonych filozofii
kierowania nie wolno paraliżować czynnika inteligencji wykonawcy danego
rozkazu czy zadania. Wówczas bowiem każda uznawana zasada zostaje zamknięta
nie wykonalna, mogą wystąpić straty, a przede wszystkim może ona się zmienić
we własne przeciwieństwo.
Zasad generalnych należy przestrzegać zawsze wówczas, gdy jest to
możliwe. Jeżeli natomiast warunki na to nie pozwalają, należy dążyć do zmiany
tych warunków.62
W organizacji hierarchicznej jaką jest wojsko, występuje przede wszystkim
komunikowanie pionowe, tzn. komunikowanie z dołu do góry i z góry na dół .
W wojsku spełnia to bardzo ważne znaczenie.
Głównym celem komunikowania w dół jest kierowanie, informowanie,
doradzanie, pouczanie i ocena podwładnych. Komunikowanie z góry na dół
określa przekazy powstające na wysokim poziomie hierarchii (np.: menadżera,
dowódcy lub dyrektora) i ukierunkowane na odbiorcę niższego szczebla (np.:
sekretarkę, żołnierza lub robotnika przy taśmie).
61
S. Kowalski, Przełożony podwładny. PWN, Warszawa 1984, s. 18 i 40.
62
Tamże, s. 19.
49
Główną zaś funkcją komunikowania w górę jest informowanie wyższych
szczebli o tym, co dzieje się na szczeblach niższych. Komunikowanie to jest
odwrotnością powyższego: przekaz powstały na niskim poziomie organizacyjnej
hierarchii zostaje skierowany do kogoś znajdującego się na wyższych poziomach.
Ten rodzaj komunikowania obejmuje sprawozdania, propozycje, wyjaśnienia oraz
prośby o pomoc lub decyzję.
Problemem komunikowania pionowego może być filtrowanie,
modyfikowanie lub zatrzymywanie na poszczególnych szczeblach informacji
niewygodnych. Jest to komunikowanie przynajmniej w części niekompletne
i niedokładne. Podwładni mogą ukrywać lub zniekształcać informację, jeśli uznają,
że nie można zaufać sprawiedliwości przełożonych, albo że przełożeni
wykorzystują te informacje przeciw nim.
Zakłócenia w komunikowaniu mogą pojawić się też, gdy przełożeni nie
dostarczają podwładnym informacji potrzebnych im do skutecznego wykonywania
zadań.
Poziome komunikowanie się jest zazwyczaj związane z tokiem pracy
w organizacji (instytucji) i występuje między członkami zespołu, grupy a innymi
grupami. Ten rodzaj komunikowania się, ulepsza koordynację działań
i rozwiązywanie problemów oraz sprzyja zadowoleniu uczestników procesu
komunikowania. Dodatkową korzyścią poziomego komunikowania się jest
możliwość nawiązywanie nieformalnych stosunków towarzyskich. Poza
formalnymi kanałami przebiega komunikowanie nieformalne ( np. przekazywanie
pogłosek, plotek itp. ).63
O ile na komunikowanie z dołu do góry i z góry na dół składają się
nieodzowne i ogólnie przyjęte reglu porozumiewania się w każdej
zhierarchizowanej organizacji, o tyle w życiu towarzyskim przybiera ono
negatywną postać, jaką jest np.: mowa poniżająca i wywyższająca.64
63
K. Burakowski, Komunikacja międzyludzka. AON, Warszawa 1998, s. 11 i 12.
64
W. Głodowski, Komunikowanie interpersonalne. Hansa comunication 2001, s. 193.
50
3.2. SIECI KOMUNIKACYJNE
Większość działań podejmowanych przez ludzi to takie, które całkowicie
lub częściowo są nastawione na proces porozumiewania się. Zasada ta dotyczy tak
zachowań ludzi, jak innych kontekstów społecznych.
Komunikacja jest więc procesem społecznym o niezmiernie istotnym
znaczeniu dla funkcjonowania organizacji. Dzięki temu mogą być realizowane
takie formy informacji, jak wywieranie wpływu, kooperacje, naśladownictwo,
kierowanie i przywództwo.65
Tworzenie sieci komunikacyjnych jest ściśle związane z dążeniem do
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plalternate.pev.pl
|
|
|
