[ Pobierz całość w formacie PDF ]
na jego dłoni.
Więc jestem sama na świecie. Wszystko, co mam, to... ty.
Wreszcie ją do siebie przytulił. Objął, przycisnął do serca.
Tak, Leksi szepnął. Masz tylko mnie. A i ja nie mam nikogo oprócz ciebie.
ROZDZIAA JEDENASTY
Kochał się z nią w cichej rozpaczy. Wiedział, że nie powinien, ale nie umiał się
powstrzymać.
Kiedy potem spała, spokojna i ufna w jego ramionach, tłumaczył sobie, że i tak sama by
do niego przyszła. A przecież nie wiedział, nie mógł wiedzieć, czy chciałaby go, gdyby
poznała prawdę, gdyby się dowiedziała, że musiała przejść przez piekło tylko dlatego, że
została jego żoną.
Powinieneś umrzeć, Richardzie. No cóż, może jednak umrzesz. Może jeszcze nie
wszystko stracone .
Boże wielki. Moja własna matka mi to powiedziała. Zaraz po tym, jak przekazała mi
tamtą wiadomość. Uwierzyłem jej, bo wiedziałem, że to się musi stać. Tylko nie wiedziałem,
kiedy.
Odeszła od ciebie, Richardzie. Powiedziała, że nie może zostać z tobą teraz, kiedy ciało
masz tak samo pokaleczone jak duszę .
Uwierzyłem jej. Przyjąłem jej słowa za dobrą monetę. Marzyłem o tym, żeby umrzeć. Nie
umarłem. Gdybym umarł, Leksi zginęłaby wkrótce po mnie. Gdyby nie było na świecie
nikogo, kto mógłby odkryć podłe machinacje, ta oszustka panowałaby teraz nad fortecą
zbudowaną przez mego dziadka. A może rządziłaby tu Helena? Czy brała udział w spisku? A
może to ona znalazła tę nieznaną wnuczkę mojego dziadka? To jest ta część zagadki, którą
koniecznie musimy rozwiązać. I trzeba to zrobić szybko.
Leksi poruszyła się i westchnęła przez sen.
Będę musiał jej o tym powiedzieć. Znienawidzi mnie, kiedy się dowie, jak bardzo ją
zawiodłem. A potem ode mnie odejdzie.
Słabe światło nocnej lampki oświetlało twarz Leksi. Była spokojna. Ostatnio prawie nie
widywał jej w takim stanie. Dotknął jej policzka.
Uśmiechnęła się przez sen, a potem się obudziła. Powoli, bez pośpiechu.
Richard szepnęła. Wyciągnęła do niego ręce. Nie, nie mogę jej powiedzieć. Jeszcze
nie teraz!
Pukanie. Irytujące, natarczywe pukanie wyrwało Leksi ze snu. Poczuła, że Richard
wyciąga rękę spod jej głowy i wstaje z łóżka. Przez okno wpadało blade światło wczesnego
poranka. Jakimś cudem nie było słychać ani gradu, ani deszczu, ani nawet wiatru.
Spod przymkniętych powiek patrzyła, jak Richard nakłada szlafrok i przechodzi przez
pokój.
Uchylił drzwi. Tylko troszkę, ale wystarczyło, żeby Leksi zauważyła stojącą na korytarzu
Melissę. Chciała wejść, lecz Richard jej nie pozwolił. Spojrzała na łóżko i cofnęła się.
Jak się czuje Greg? zapytał Richard.
Zpi. Muszę z tobą porozmawiać. Richard spojrzał na Leksi.
Zaraz zejdę obiecał. Spotkamy się w pokoju śniadaniowym. Za piętnaście minut.
Leksi zmusiła się, żeby się nie poruszyć. Słyszała, jak Richard się kąpie, widziała, jak
wychodzi z garderoby, podchodzi do łóżka i siada obok niej. Przywołała wszystkie zdolności
aktorskie, żeby udać, iż właśnie w tej chwili ją obudził.
Już się ubrałeś? zapytała rozespanym głosem.
Tak. Pomyślałem sobie, że trochę popracuję rano. Kłamstwo! Skłamał i nawet się nie
zająknął. Czy przedtem też mnie okłamywał?
Jest bardzo wcześnie powiedziała.
Wiem. Dotknął jej policzka, potem odsunął z czoła kosmyk włosów. Nie musisz
dzisiaj wstawać. Poproszę Ewę, żeby przyniosła ci śniadanie do łóżka.
Leksi obserwowała, jak Richard wychodzi i zamyka na klucz drzwi pokoju.
Czy znów jestem w więzieniu?
Sprawdziła to. Zaraz po jego wyjściu. Drzwi pokoju Richarda otworzyły się, te
prowadzące z pokoju Leksi na korytarz także. Zamknęła je i oparła się o nie plecami. Dopiero
teraz poczuła, jak mocno bije jej serce. Widocznie obudziły się w niej jakieś wspomnienia.
Nie wiedziała, jakie, lecz rozpoznała towarzyszący im paniczny strach.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plalternate.pev.pl
|
