[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Robi się zamieszanie. Laura nie wie, co zrobić, Jenny cofa się jeszcze bardziej, a Grace
zaczyna pochlipywać.
- Nie chcę, żebyś wychodziła - szlocha, chwytając opiekunkę za rękę.
Laura i Simon ustalili wcześniej, że zatają przed nią, że tego wieczoru odbywa się
jakieś przyjęcie. Gdyby Grace się dowiedziała, że Laura zostaje na imprezie, trudno byłoby ją
zagonić do łóżka.
- Może ja dzisiaj wykąpię Grace - proponuje Laura. - A potem opowiem jej bajkę na
dobranoc. Simon próbuje jej dawać jakieś znaki, ale ona się upiera. Zostając dłużej z małą,
nie odrobi wprawdzie nadpłaconych pieniędzy, ale i tak poczuje się lepiej, a poza tym
zbliżająca się impreza budzi w niej coraz większy niepokój.
- Przyjdę trochę pózniej - mówi cicho do Simona, kiedy jego siostra pędzi do łazienki i
Laura zostaje z nim sama.
Chłopak chce zaprotestować, ale w tym momencie zza okna dochodzą rozbawione
głosy. - Chyba masz już gości - mówi Laura. - Poczekam, aż Grace zaśnie, i do was dołączę.
Simon jest zawiedziony, daje jednak za wygraną i wychodzi.
19
- Dawno, dawno temu w pewnej wiosce żyła sobie dziewczyna. Była niezwykle
piękna, tak piękna, że o jej rękę starał się nawet leśniczy. W tamtych czasach leśniczy był nie
byle kim, matka dziewczyny nie mogła więc zrozumieć, że córka odrzuca jego zaloty.
Dziewczyna jednak była zakochana w kimś innym.
Górne światła w pokoju Grace są zgaszone, pali się tylko nocna lampka. Dziewczynka
leży z szeroko otwartymi oczami i wsłuchuje się w opowieść Laury.
- W biednym wieśniaku, który wcale nie był zwykłym wieśniakiem, tylko księciem
przebranym w proste ubrania. A w dodatku miał narzeczoną, córkę kurlandzkiego księcia. -
Kto to jest kurlandzki książę? - pyta zaciekawiona dziewczynka. - To książę panujący w
zamorskim księstwie zwanym Kurlandią. - I co dalej? - popędza Grace.
- Zazdrosny leśniczy znalazł ukryte w lesie książęce ubrania, domyślił się, że należą
one do ukochanego dziewczyny, i postanowił się na nim zemścić. Kiedy we wsi zjawił się
orszak, z księciem Kurlandii i jego córką, leśniczy wyjawił oszustwo młodego księcia. A
dziewczyna, zrozpaczona, że została oszukana, odebrała sobie życie, używając do tego szabli
ukochanego. - Jak miał na imię ten książę? - pyta Grace zaspanym głosem. - Albert.
- A ta dziewczyna? - Giselle.
- Aadna bajka - mówi Grace, ziewając. - Ale trochę straszna.
Laura uśmiecha się; opowiedziała tylko pierwszy akt baletu. Straszne rzeczy - błędne
ogniki nad mogiłą Giselle, willidy wraz ich królową, przywołującą zjawy za pomocą
magicznej gałązki - wszystko to pojawia się dopiero w drugim akcie. Ale ona już go nie
opowiada, bo dziewczynka śpi.
Przypatruje się jej spokojnej buzi. Nie śpieszy jej się z odchodzeniem od dziecka.
Simon jest ze swoimi znajomymi. Laura kiedyś przyjazniła się z takimi ludzmi jak oni, ale nie
wie, czy wciąż do nich pasuje. W pewnym momencie słyszy cichy dzwięk, spogląda w stronę,
z której dochodzi, i w rozszerzającym się pionowym pasie światła między drzwiami a
framugą pojawia się głowa Simona.
Laura przykłada palec do ust, nakazując chłopakowi zachowanie ciszy, po czym
ostrożnie wstaje z brzegu łóżka, poprawia kołderkę Grace i bezszelestnie wychodzi z pokoju.
- Już się bałem, że nigdy nie przyjdziesz.
- Myślałam, że się skończy na jednej bajce. Niestety, nie udało się. - Trzeba ją było
postraszyć apokalipsą - żartuje Simon. - O tym akurat zapomniałam, ale mówiłam jej równie
straszne rzeczy. - Na przykład?
- Na przykład opowiedziałam jej cały pierwszy akt Giselle.
- O tym, jak wiejska dziewczyna odrzuca awanse leśniczego, bo kocha się w
przebranym w wieśniaka księciu, który jest zaręczony?
Laura zatrzymuje się na schodach i patrzy na niego zaskoczona. - Byłeś już kiedyś na
Giselle? Chłopak kręci głową.
- Nie, ale byłem na Jeziorze łabędzim i przyznam ci się szczerze, że nie miałem
pojęcia, o co w tym balecie chodzi. Nie chciałbym się tak czuć za tydzień, kiedy pójdziemy z
Grace popatrzyć jak tańczysz, więc pogrzebałem dzisiaj w Internecie, znalazłem libretto
Giselle i przeczytałem.
- No, no... - Laura z uznaniem kiwa głową.
- Na dworze jest tak ciepło, że postanowiliśmy zostać na zewnątrz - oznajmia Simon,
prowadzi ją do wyjścia, a potem wąską alejką w stronę dużej altany w ogrodzie, w której
nieraz czytała Grace książki.
Wieczór jest rzeczywiście ciepły. Z oświetlonej altany dochodzą dzwięki gitary
basowej.
Laurze, która przez ostatnie trzy miesiące nie słuchała właściwie niczego poza muzyką
klasyczną w czasie prób i lekcji tańca, te odgłosy wydają się obce, jakby pochodziły z Marsa.
Laura i Simon są jakieś trzydzieści metrów od altany. Dziewczyna rozpoznaje już
twarze.
Szuka wśród nich pewnej ładnej buzi.
W ciągu minionych weekendów, przychodząc do Greenwoodów, widywała różnych
znajomych brata Grace: jego najlepszych kolegów - Toby'ego i Zacha, tych, którzy
pierwszego dnia wzięli ją za jego dziewczynę. Toby zawsze przyprowadzał swoją. Laura
rozpoznaje atrakcyjną brunetkę, którą tamtego dnia obserwowała z okna, jak paradowała w
bikini nad basenem, razem ze swoją jasnowłosą koleżanką. Ale blondynki o imieniu Amber
od tamtej pory nigdy więcej już nie widziała.
To pewnie było głupie, ale siedząc przy zasypiającej Grace, pomyślała, że jeśli Amber
nie pojawi się również dzisiaj, to ona może wreszcie uwierzy w to, co powiedział kiedyś
Simon - że ta ładna blondynka nie jest jego dziewczyną.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plalternate.pev.pl
|
