[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Nawet Shula nie zechciałaby ich stamtąd ratować. A doraznym problemem nie były buty, mógł
dotrzeć do Nowego Jorku bez butów. Emil pojechał już po posługaczkę. Hasło taksówki
znajdowało się na żółtych stronach książki telefonicznej, lecz Sammler nie wiedział, do której
firmy zadzwonić ani ile mogłoby to kosztować. Miał tylko cztery dolary. %7łeby nie stawiać
Grunerów w kłopotliwej sytuacji, trzeba by dać przynajmniej pięćdziesiąt centów napiwku. Do
tego dochodziła opłata za kurs do miasta. Z rozciągniętymi ustami, milczący i z wypiekami na
twarzy, usiłował dokonywać groszowych wyliczeń. Widział siebie gdzieś z brakującymi
ośmioma centami, próbującego przekonać policjanta, że nie jest naciągaczem. Lepiej było po
czekać. Być może Emil spotka Shulę na drodze i przywiezie ją z powrotem z posługaczką.
Shula zwykle miała pieniądze. Ale Emil wrócił z samą Chorwatką i pokazawszy jej szkody
poczynione przez wodę, włożył czapkę i, zachowując się wobec Sammlera jak szofer, wcale nie
traktując go jak ubogiego krewnego, otworzył srebrzyste drzwiczki.
Czy życzy pan sobie, żebym włączył klimatyzację, panie Sammler?
Tak, dziękuję, Emilu.
Przyglądając się niebu, Emil powiedział: Wygląda na to, że Wallace ma już wszystkie
zdjęcia. Musi być w drodze do Newark.
Tak, dzięki Bogu odleciał.
Wiem, że doktor chce pana zobaczyć. Sammler już siedział. Co się stało z pańskimi
butami?
Miałem kłopoty z ich włożeniem, a teraz nie mogę ich zasznurować. W domu mam
drugą parę. Czy możemy się zatrzymać pod moim mieszkaniem?
Doktor bez przerwy o panu mówi.
Naprawdę?
Jest uczuciowym człowiekiem. Nie chcę mówić nic złego o pani Gruner, ale wie pan,
jaka ona była.
Niezbyt wylewna.
Emil zatrzasnął drzwiczki i, bardzo poprawny, obszedł samochód od tyłu i usiadł na
siedzeniu szofera. No cóż, była bardzo zorganizowana powiedział. Pierwszorzędna jako
pani domu. Nienaganna w każdym calu. Pełna rezerwy. Sprawiedliwa. W porządku. Kierowała
domem jak komputer ogrodnikiem, praczką, kucharką, mną. Doktor był jej wdzięczny, będąc
dzieckiem z niedobrej dzielnicy. Zrobiła z niego prawdziwego człowieka z towarzystwa.
Dżentelmena. Emil powoli wycofał srebrzysty, wysoki samochód, samochód biednego Elyi,
na podjazd. Pozostawił Sammlerowi należny mu wybór między rozmową a prywatnością.
Sammler wybrał prywatność i zasunął szklaną przegrodę.
Pan Sammler żywił głębokie przekonanie (przesąd, jeśli kto woli), że kobiety o
nadzwyczaj szczupłych nogach nie mogą być kochającymi żonami ani namiętnymi
kochankami. Zwłaszcza jeśli przy takich nogach miały puszyste fryzury. Hilda była miłą osobą,
pogodną, sympatyczną, pełną energii, czasami nawet tryskającą humorem. Ale bezwzględnie
poprawną. Doktor często demonstracyjnie ją obejmował i mówił: Najlepsza żona na świecie.
Och! Kocham cię, Hil . Oplatał ją z boku ramionami i całował w policzek. To wolno mu było
robić. Było to dopuszczalne na mocy nowego przyzwolenia, uznającego wysoką wartość ciepła
i spontaniczności. Niewątpliwie uczucia Elyi były mocne, w odróżnieniu od uczuć Hildy. Ale
spontaniczność? W jego zachowaniu zawarty był silny element propagandy. Miał on być może
swe zródło w amerykańskim systemie jako całości i dowodził uległości Elyi. Każdy miał
wobec każdego sposób na uprawianie propagandy dobra. Demokracja była propagandowa w
stylu. Rozmowa często bywała jedynie powtarzaniem liberalnych zasad. Lecz Elya z pewnością
był rozczarowany żoną. Sammler miał nadzieję, że miewał romanse. Może z jakąś
pielęgniarką? Albo z pacjentką, która została kochanką? Sammler nie zalecał tego dla
wszystkich, lecz w przypadku Elyi byłoby to zbawienne. Ale nie, doktor był przypuszczalnie
obyczajny. A zgubiony jest człowiek, który tak usilnie zabiega o uczucie.
Wkrótce miała nastać pełnia wiosny. Pobocza autostrad Cross County, Saw Mill River i
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plalternate.pev.pl
|
|
|
