[ Pobierz całość w formacie PDF ]
za sobą drzwi, a tato dotarł już do domu. Zresztą i tak nie mówił zbyt głośno.
Alvin długo płukał ręce pod pompą bał się tego, co czeka na niego w domu. Potem
jednak, sam na dworze, w ciemności, zaczął się obawiać czegoś zupełnie innego.
Wszyscy wiedzieli, że biały człowiek nie zdoła usłyszeć Czerwonego, który skrada się
przez puszczę. Bracia specjalnie go straszyli, że kiedy wychodzi sam, szczególnie
nocą, Czerwoni czają się wśród drzew, obserwują, bawią się kamiennymi tommy-
hawkami i aż ręce ich świerzbią, by zerwać mu skalp. W świetle dnia Alvin w to nie
wierzył, lecz w mroku, z rękami zimnymi od wody, czuł na karku lodowaty dreszcz.
Miał wrażenie, że dokładnie wie, gdzie stoi Czerwony za jego plecami, koło
chlewika. Podchodzi tak cicho, że świnie nawet nie chrząkną i psy nie zaszczekają
ani nic. A kiedy rano znajdą ciało Alvina, pokrwawione i bezwłose, wtedy już będzie
za pózno. I choć siostry były okropne bo były Al uznał, że są lepsze niż śmierć z
krzemiennym ostrzem w czaszce. Pędem przebiegł od pompy do domu i nie obejrzał
się nawet, żeby sprawdzić, czy Czerwony był tam naprawdę.
Gdy tylko zamknął drzwi, zapomniał o bezgłośnych, niewidzialnych Czerwonych. W
domu panowała cisza, co było niezwykle podejrzane. Dziewczynki zawsze gadały,
dopóki tato nie krzyknął na nie co najmniej trzy razy. Alvin ruszył więc na górę
bardzo ostrożnie, uważając na każdy krok i tak pilnie rozglądając się na wszystkie
strony, że aż coś trzasnęło mu w szyi. Zanim dotarł do sypialni i zamknął drzwi, był
tak zdenerwowany, że niemal z nadzieją czekał, by w końcu zrobiły, co planują i by
miał to już za sobą.
Ale nie robiły i nie robiły. Ze świecą w ręku rozejrzał się po pokoju, zajrzał pod
łóżko, sprawdził każdy kąt. Niczego nie znalazł. Calvin spał ssąc kciuk, co oznaczało,
że jeśli rzeczywiście zakradły się do sypialni, musiało to być już dość dawno. Zaczął
się zastanawiać& może wyjątkowo dziewczęta postanowiły dać mu spokój albo
nawet wyciąć jakąś sztuczkę blizniakom. Gdyby nagle stały się miłe, dla Alvina
zaczęłoby się nowe życie. Jak gdyby anioł sfrunął w dół i wyniósł go z piekła.
Rozebrał się szybko, poskładał ubranie i położył je na stołku przy łóżku, by rano nie
było pełne karaluchów. Zawarł z nimi coś w rodzaju umowy. Mogły wchodzić do
czego chciały pod warunkiem, że to coś leżało na podłodze; nie wspinały się za to do
łóżka Calvina ani Alvina, podobnie jak na stołek. W zamian Alvin nigdy ich nie deptał.
W rezultacie jego sypialnia stała się domowym sanktuarium karaluchów. Ponieważ
jednak dotrzymywały umowy, Alvin i Calvin byli jedynymi domownikami, którzy nigdy
nie budzili się z krzykiem z powodu robactwa w pościeli.
Zaczął wciągać przez głowę zdjętą z kołka nocną koszulę.
Coś ukąsiło go pod pachą. Krzyknął z bólu. Coś innego ugryzło w ramię. Cokolwiek
to było, opanowało całą koszulę i kąsało wszędzie, kiedy zrywał ją z siebie. Wreszcie
stanął nago, machając rękami, by strzepnąć z siebie te komary czy co innego, co go
napadło.
Potem schylił się i ostrożnie podniósł koszulę. Nie zauważył, żeby coś się z niej
wysunęło. Nawet kiedy nią potrząsnął mocno potrząsnął nie wypadło żadne
paskudztwo. Wypadło coś innego. Błysnęło przez moment w świetle świecy i
zabrzęczało, padając na podłogę.
Dopiero wtedy Alvin usłyszał z sąsiedniego pokoju stłumione chichoty. Tak,
załatwiły go, załatwiły na czysto. Siedział na skraju łóżka, wyciągał szpilki z nocnej
koszuli i wbijał je w dolny róg narzuty. Nie sądził, że tak się wściekną, by ryzykować
zgubienie jednej z bezcennych stalowych szpilek mamy. Tylko dla wyrównania
rachunków. A przecież powinien to przewidzieć. Dziewczynki, w przeciwieństwie do
chłopców, nie uznają żadnych zasad uczciwej walki. Kiedy chłopak przewróci cię w
walce, to albo na ciebie skoczy, albo poczeka aż wstaniesz. Tak czy siak, macie
równe szansę: obaj na ziemi albo obaj na stojąco. Jednak bolesne doświadczenia
nauczyły Ala, że dziewczynki kopią leżącego i zaatakują wszystkie na jednego, jeśli
nadarzy się sposobność. Kiedy walczyły, chciały zakończyć walkę możliwie szybko.
Odbierały starciu całą przyjemność.
Tak jak dzisiaj. To nie było sprawiedliwe. On tylko stuknął Matyldę palcem, a one
pokłuły go całego. W paru miejscach krwawił, tak głęboko wbiły się szpilki. Alvin nie
przypuszczał, by Matylda miała choćby siniaka, choć wiele by za to dał.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plalternate.pev.pl
|
