[ Pobierz całość w formacie PDF ]
– Nie mogę udawać, że jest inaczej. – W jego głosie usłyszała żal.
– Ależ możesz. Wszyscy udają. Po prostu nie zwracaj na mnie uwagi, a ja
obiecuję odwdzięczyć się tym samym.
– Niestety, nie ja jestem aktorem w mojej rodzinie.
– Nie proszę, żebyś grał Hamleta. – Powoli traciła cierpliwość. – Proszę
tylko, żebyś mnie ignorował Ktoś taki jak ty powinien mieć to opanowane do.
perfekcji.
– Ciekawą opinię masz o mnie. A przecież traktowałem cię bardzo dobrze.
Można nawet powiedzieć; że po królewsku.
Zaczerwieniła się.
– Chodziło mi o twój status. O rzeszę asystentów która dba o to, by nikt
niepożądany nie zbliżył się do ciebie bez pozwolenia, a nie o twoje...
– ….szczególne umiejętności? – Przymilny głos jak jedwab ocierał się o jej
ciało, powodując przyjemne mrowienie. Fiodor oparł się o samochód. – Mam
lepsze rozwiązanie – powiedział porozumiewawczym tonem. – Nie muszę od
razu cię zwalniać. Może nawet do czegoś mi się przydasz.
Patrzyła na niego, nic nie rozumiejąc.
– To znaczy?
– To znaczy, droga Alice, że potrzebuję dziewczyny.
Mógł całą tę sytuację obrócić na swoją korzyść Alice wpatrywała się w
niego, jakby ostatnie zdanie wypowiedział po rosyjsku, zamiast po angielsku.
Problem stałby się wtedy rozwiązaniem. A w tej chwili najbardziej
potrzebował rozwiązań.
Kobiety zawsze chciały od niego więcej niż przelotnego seksu. A seks
między nimi był... dość powiedzieć, że był niezwykły jak na niego. Było w niej
coś magicznego i pociągającego. Coś, co sprawiło, że kiedy w niedzielny
poranek zobaczył, jak wymyka się z apartamentu, chciał ją poprosić, żeby
została. Wiedział jednak, że postąpiłby wbrew zasadom.
A teraz ona domaga się, żeby ją ignorował. Powinno mu to odpowiadać, a
jednak nie odpowiadało.
– Przepraszam, ale chyba się przesłyszałam. Powiedziałeś, że potrzebujesz
dziewczyny?
– Tak powiedziałem. – Poczuł, że bawi go ta rozmowa. Po raz pierwszy,
odkąd dziś zobaczył ją w drzwiach sali konferencyjnej i pomyślał, że takie
rzeczy po prostu się nie zdarzają. – Za parę tygodni jest bal charytatywny w
Pradze. Byłoby lepiej, gdybym pojawił się tam z osobą towarzyszącą.
Nie tylko zaoszczędziłoby mu to wielu pytań, fałszywej troski i natrętnych
propozycji, ale też dało możliwość skoncentrowania się na pracy, a w tym
przypadku na Weronice, która rano potwierdziła przybycie swoje i swojego
kochanka.
Patrząc teraz na Alice, Fiodor rozważał, czy ta piękna, ognista Angielka nie
byłaby doskonałą bronią w ich małej wojnie.
– Jestem przekonana, że nie będziesz miał problemu ze znalezieniem sobie
dziewczyny. – Ostatnie iłowo wypowiedziała z naciskiem. – Może nawet któryś
z twoich asystentów ma już listę oczekujących. Chociaż moim zdaniem lepszy
byłby casting.
Alice mówiła do niego tak, jakby nie docierało do niej, że powinna się go
bać. Jak większość ludzi. A to w przypadku mężczyzn oznaczało schodzenie
mu z drogi, natomiast w przypadku kobiet bezwzględne posłuszeństwo.
Absolutnie nic sobie z tego nie robiła, a co gorsza, zaczynało mu się to
podobać.
– Tak, coś w tym stylu. Ale casting to przesada. Wystarczy śliczna sukienka
i miły uśmiech. Nie mam czasu na zabawy.
– No dobrze, ale co to wszystko ma wspólnego ze mną?
Fiodor uśmiechnął się, czując przypływ adrenaliny. Wreszcie połknęła
haczyk.
– Ty nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego, a przynajmniej tak twierdzisz.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plalternate.pev.pl
|
