[ Pobierz całość w formacie PDF ]
osobista.
Po tych słowach odwrócił się i ruszył z powrotem w kierunku placu. Bajdoci podążyli
za nim. Ponad ich głowami w zwinnych skokach przemknęli Patentończycy. Zgromadzony na
placu tłum przyglądał się w uroczystym skupieniu pracy kilkunastu mechaników krzątających
się dokoła lśniących, nowiutkich świdrowców, gotowych do odlotu.
Arcymechanik przywołał Bajdotów i udzielił im szeregu wyjaśnień oraz wskazówek,
jak obchodzić się z mechanizmem tych latających kul. Trzeba przyznać, że był to mechanizm
niezmiernie prosty. Nawet dziecko mogło posługiwać się nim z łatwością. Pan Kleks wsiadł
do jednego ze świdrowców i odbył próbny lot, który wypadł całkiem zadowalająco.
Skoro przygotowania do odlotu były już zakończone, Arcymechanik zwrócił się do
pana Kleksa i rzekł:
- Znajomość nasza pozostanie mi w pamięci na zawsze. Umiem łatwo zapominać
drobne nietakty moich gości, ale nie zapomnę nigdy chwil głębokiego wzruszenia, jakie budzi
we mnie najkrótsze nawet obcowanie z wielkim uczonym. Pomnik, który wzniesiemy na tym
placu, upamiętni wasze niezwykłe odwiedziny, a plac otrzyma nazwę placu Ambrożego
Kleksa.
Przy tych słowach Patentoniusz XXIX pociągnął pana Kleksa za ucho, po czym mówił
dalej:
- Wszystkie świdrowce są obficie zaopatrzone w żywność, nadto każdy z was otrzyma
na drogę okrycie, bo w górze jest bardzo zimno. Patrzcie, te peleryny są mego wynalazku. W
każdym guziku mieści się mała bateryjka, z której przepływa przez płaszcz równomierna fala
ciepła. Temperaturę można regulować przez włączenie jednego, dwóch albo trzech guzików.
A teraz nie pozostaje mi nic innego, jak pożegnać was i życzyć szczęśliwej podróży.
Podczas gdy Patentończycy rozdawali Bajdotom peleryny, pan Kleks wygłosił krótkie
pożegnalne przemówienie i podziękował Arcymechanikowi za gościnność.
Sternik był niesłychanie wzruszony. Pobiegł do swoich towarzyszy podróży i ściskał
ich po kolei, głośno szlochając.
- Wiem, że już nigdy nie usłyszę bajek Wielkiego Bajarza! - wołał z płaczem. -
Wybaczcie mi, ale nikt z was nie wie, co to jest ślepota! Może tutaj jakoś się oswoję, będę się
opiekował Pietrkiem... Wybaczcie, bądzcie zdrowi!
Pan Kleks ze łzami w oczach ucałował sternika, skłonił się jeszcze raz
Arcymechanikowi i zgromadzonym Patentończykom, po czym dał Bajdotom znak, aby
wsiadali do świdrowców. W każdym z nich usadowiło się po dwóch Bajdotów, a do
ostatniego wsiadł sam tylko pan Kleks. Patentończycy zaintonowali na nosach pożegnalnego
marsza i po chwili piętnaście świdrowców uniosło się w górę. W miarę oddalania się od
ziemi, zgromadzeni na placu ludzie stawali się coraz mniejsi, a po kilku minutach
przypominali już roje ruchliwych mrówek. Niebawem też cała Wyspa Wynalazców, zwana
Patentonią, wyglądała z góry jak talerz pływający po powierzchni morza.
WALKA Z SZARACCZ
Pan Kleks nawet nie zauważył, że odzyskał znowu swój normalny wzrost. Zdaje się,
że wynalazki tych bezdusznych durniów są złudne i nierzeczywiste - pomyślał z
niesmakiem. Gdy jednak włączył ogrzewające guziki płaszcza, poczuł we wszystkich
członkach przyjemne ciepło. Następnie wypróbował aparat do zgadywanie myśli i na
maleńkim ekranie zobaczył szereg bezbarwnych i jednostajnych obrazów. Były to myśli
marynarzy, którzy widocznie oddawali się swoim codziennym marzeniom. Jedynie myśli
kapitana raz po raz wracały do Patentonii, krążyły wokół sternika, zatrzymały się na Pietrku i
wybuchały gniewnymi iskrami nad głową Arcymechanika.
Pan Kleks włożył swoje dalekowzroczne okulary, rozpostarł samoczynną mapę - dar
Patentoniusza XXIX i poszybował na północno-zachód. Pozostałe świdrowce leciały za nim
na podobieństwo klucza żurawi.
Niebo było czyste, ale przejmujący chłód wdzierał się do kabin. Na szczęście
wszystkie ogrzewające guziki działały sprawnie, toteż Bajdotom ziębły jedynie uszy i nosy.
Pan Kleks podniósł do góry swą rozłożystą brodę i wtulił w nią twarz jak w ciepły szal.
Rozglądał się pilnie dokoła, podawał przez mikrofon rozkazy i krótkie komunikaty o trasie
lotu.
- Lecimy na wysokości osiemnastu tysięcy stóp... Na prawo rozciąga się Archipelag
Wysp Gramatycznych. Stamtąd rozchodzą się na cały świat reguły i prawidła pisowni... Przed
nami na wprost rozpościera się Morze Kormorańskie... Zbliżamy się z szybkością dwustu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plalternate.pev.pl
|
