[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Dlaczego dla własnej wygody niszczyła wszystko po kolei? Za bogactwo oddała miłość, a dla
miłości gotowa była popełnić zbrodnię.
Dla Carry Croner nadeszła ciężka godzina, a takich godzin czekało ją jeszcze wiele.
Byleby tylko Rita przeżyła! Strach, że ona może umrzeć, zagłuszył nawet żal po
nieodwoÅ‚alnej utracie Güntera. ModliÅ‚a siÄ™ aż do bólu, żeby tylko mÅ‚odej baronowej nic siÄ™
nie stało. Do końca życia dręczyłoby ją sumienie i poczucie winy za spowodowanie śmierci
tej dziewczyny.
Tego dnia nie zaznała już spokoju. Krążyła po domu i czekała. Znowu czekała... Ale
tym razem nie na spełnienie swojej zachcianki, lecz na wiadomość, że Rita Valberg żyje i
wraca do zdrowia.
Hrabina i Wiktor zjawili siÄ™ jeszcze przed poÅ‚udniem. Günter od razu wyznaÅ‚ obojgu
całą prawdę, nie pominąwszy najdrobniejszego szczegółu.
Oboje słuchali głęboko poruszeni. Wiktor pierwszy raz w życiu przekonał się, co to
znaczy strach o kogoś bliskiego. O niczym innym nie potrafił myśleć. Hrabina nie zawiodła i
tym razem. Udowodniła jeszcze raz, że rozumie ludzi, potrafi wybaczać i znalezć słowa
otuchy.
Ani sÅ‚owem nie skwitowaÅ‚a zarzutu, że Wiktor sprzedaÅ‚ córkÄ™ Günterowi, żeby
odzyskać wolność utraconą przez zjawienie się Rity.
Kolejny raz byÅ‚o jej szczerze żal tej biednej dziewczyny, zresztÄ… Güntera także. On
naprawdę kochał Ritę, a że nieumyślnie popełnił błąd? Każdemu się zdarza. Podeszła do
Güntera i poklepaÅ‚a go po ramieniu.
- %7Å‚ycie nie jest Å‚atwe, drogi Günterze. Jeżeli pan szczerze kocha RitÄ™, wszystko da siÄ™
naprawić. Wspólnymi siłami wykurujemy to biedne złamane serce i spróbujemy przywrócić
mu zaufanie do ludzi.
Spojrzała na Wiktora i niemal matczynym gestem pogłaskała go po głowie:
- Przekonamy je także, że wciąż może liczyć na ojcowską miłość. Pomogę Ricie
zrozumieć, że istnieje taki rodzaj miłości, który nie znosi żadnych krępujących więzów. Ale
poczekajmy, niech dziecko najpierw wyzdrowieje.
Hrabina włączyła się do dyżurów przy łóżku chorej.
Minął już czwarty dzień. Rita budziła się co pewien czas, ale natychmiast zasypiała.
Patrzyła na czuwającą przy niej kobietę, nie pytała jednak o nic. Bez sprzeciwu przyjmowała
podawane lekarstwa lub posiłki i po chwili znów zapadała w głęboki sen.
Doktor mógł być zadowolony. Pacjentka wracała do zdrowia, ale w dalszym ciągu
wymagała absolutnego spokoju.
Zaczął się piąty dzień rekonwalescencji. Hrabina zdrzemnęła się w nocy, a przy łóżku
chorej czuwała Rosa. Rano starsza pani, wypoczęta i odświeżona, wróciła na swoje
stanowisko.
Około dziesiątej Rita otworzyła oczy i przytomnym wzrokiem spojrzała na
generałową.
- Cioteczka!
- Tak, to ja, moja droga.
- A co ty tu robisz przy moim łóżku?
- Chciałabym ci podać śniadanie. Nie jesteś głodna?
- O tak! Straszliwie.
Hrabina ucieszyła się. Pamiętała słowa lekarza: Gdy żołądek naszej chorej zacznie
dopominać się o swoje potrzeby, wszystko skończy się dobrze.
Szklanka portwajnu z rozmieszanym żółtkiem stała w pogotowiu. Rita piła jak
posłuszne dziecko uważnie przyglądając się twarzy hrabiny. Nagle mrugnęła szybko oczyma i
raptownie odsunęła rękę podającą jej napój.
- Nie! Nie będę tego piła.
- Kochanie, jeszcze troszkÄ™.
Rita popatrzyła na generałową ze smutkiem.
- Jestem chora?
- Tak, ale to nic poważnego, mój skarbie.
Na twarzy Rity pojawił się dziwny grymas. Zerwała się, podparła na łokciach i
przerażona rozglądnęła się po pokoju. Bezwładnie opadła na poduszki.
- Dlaczego nie pozwoliliście mi umrzeć? - spytała szlochając.
Günter i Wiktor siedzieli w pokoju obok i sÅ‚yszeli każde sÅ‚owo. Obaj byli gotowi
pobiec do Rity, ale Wiktor wykazaÅ‚ zimnÄ… krew i powstrzymaÅ‚ wstajÄ…cego Güntera.
Hrabina pogłaskała chorą po głowie.
- Nie wolno ci się denerwować, kochanie, i przestań już myśleć o tym, co było.
Zerwała się znowu i chwyciła hrabinę za rękę.
- Nie pozwól, ciociu, wejść tu Günterowi. SÅ‚yszysz? BÅ‚agam ciÄ™, niech on tu nie
wchodzi!
- Jak sobie życzysz, moje dziecko. Obiecuję, że nie wpuszczę nikogo, dopóki sama
mnie nie poprosisz.
Leżała nieruchomo patrząc w sufit. Najwyrazniej próbowała pozbierać myśli. Nagle
wybuchnęła rzewnymi łzami. Był to cichy, pełen rozpaczy płacz zawiedzionej dziewczyny.
Starsza pani wiedziała, że przyniesie on ulgę. Nie odzywała się ani słowem, tylko delikatnie
ocierała chusteczką płynące po policzkach Rity łzy. Trzymała ją za rękę, a zobaczywszy, że
już się uspokoiła, rzekła:
- No widzisz, moje dziecko, teraz poczujesz siÄ™ znacznie lepiej. Azy zawsze przynoszÄ…
ukojenie. Leż spokojnie i posłuchaj, co mam ci do powiedzenia. Chyba że chcesz spać?
Rita znowu wybuchnęła płaczem.
- Nie chcę! Ja chcę umrzeć. Nie mogę dalej żyć!
- Możesz, możesz, mój skarbie. Jeszcze będziesz dziękować mężowi, że uratował cię
od Å›mierci, mój ty gÅ‚uptasku. Nawet nie wiesz, jak wielki ból zadaÅ‚abyÅ› Günterowi i ojcu,
gdyby twój niemądry pomysł się udał.
Kręciła energicznie głową.
- To nieprawda! Mnie nikt nie potrzebuje, nikt mnie nie kocha, prócz ciebie,
cioteczko. Dla nich jestem tylko ciężarem. Ja to wiem.
- Nic nie wiesz i niczego nie rozumiesz. Nastąpił nieszczęśliwy splot okoliczności, a
krętactwa zwariowanej kobiety przesłoniły całą prawdę. W liście Carry Croner są fakty
przemieszane z wymysłami, a ty uwierzyłaś we wszystko bez zastrzeżeń. Posłuchaj mnie:
ojciec ciÄ™ kocha, a Günter jeszcze bardziej, choćby nawet fakty mówiÅ‚y coÅ› zupeÅ‚nie innego.
Próbowała przekonać Ritę, że tak właśnie było. Gdy skończyła, Rita rzekła ze
smutkiem:
- Wiem, cioteczko, że chcesz mi pomóc odnalezć sens dalszego życia, ale nie potrafię
uwierzyć w to, co mówisz. %7ładna kobieta, nawet szalona, nie rzuci się na szyję mężczyznie,
który jej nie kocha.
- Oj, dziecko! W życiu zdarzają się nie takie rzeczy. Ja wcale nie wykluczam, że Carry
byÅ‚a pewna miÅ‚oÅ›ci Güntera. Uważa siebie za cud natury i nie dopuszcza myÅ›li, że ktoÅ› mógÅ‚
przestać jÄ… kochać. Przypomnij sobie, że zarówno Günter i ojciec, jak i ja ostrzegaliÅ›my ciÄ™
przed tą kobietą. Od początku wiedzieliśmy, że ona cię nie lubi.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plalternate.pev.pl
|
