[ Pobierz całość w formacie PDF ]
przyprawiła mu rogi.
Enfin, le diable odezwał się.
Niepewnie dotknąłem worka stopą. Tylko to znajdowało się wewnątrz. Sprawia
wrażenie, jakby był pełen kości.
Ojciec Anton ani na sekundę nie zdejmował oczu z worka.
Tak powiedział. Kości demona. Zsunąłem się z czołgu i pomogłem zeskoczyć
Madeleine.
Nie wiedziałem, że demony miewają kości zauważyłem. Wydawało mi się, że są
wytworami wyobrazni.
O, nie zaprzeczył ojciec Anton. Przez pewien czas w średniowieczu demony i
gargulce chodziły żywe po świecie. Za wiele istnieje na to dowodów, abyśmy mogli temu
zaprzeczyć. Paul Lucas, średniowieczny podróżnik, opisuje, jak spotkał demona Asmodeusza
w Egipcie, utrzymuje się też, że demon Sammael włóczył się po ulicach Rouen aż po wiek
dwunasty.
Nie wiemy, czy to rzeczywiście są kości przerwała Madeleine. Może to być
cokolwiek.
Ojciec Anton włożył Biblię z powrotem do kieszeni.
Oczywiście, oczywiście. Zabierzemy to do mnie do domu. Mam tam piwniczkę, w
której będzie można ukryć to bezpiecznie. Wydaje się dość spokojne, przynajmniej na razie.
Spojrzałem na Madeleine, ale ta tylko wzruszyła ramionami. Jeżeli kapłan chciał zabrać
worek ze sobą do domu, to właściwie nie mogliśmy mu w tym przeszkodzić. Miałem tylko
nadzieję, że to coś nie zechce się obudzić i zemścić na nas za tak bezceremonialne zakłócanie
mu spokoju w zimne grudniowe popołudnie.
Otworzyłem bagażnik citroena i razem z Madeleine przeniosłem zmurszały worek
przez jezdnię i ostrożnie ułożyłem go w samochodzie. Potem pozbierałem narzędzia
pożyczone od ojca Madeleine i usadowiłem się za kierownicą. Ojciec Anton zdjął kapelusz,
strząsnął śnieg i oznajmił: Czuję się dziwnie podniecony i zadowolony z siebie. Czy
możecie to zrozumieć?
Uruchomiłem silnik. Przecież tego właśnie chciał ojciec dokonać przez trzydzieści lat,
nieprawdaż? Chciał ojciec otworzyć czołg i przekonać się, co, u licha, w nim siedzi?
Panie McCook odparł kapłan powinien był pan tu przyjechać dawno temu. Aby
dokonać czegoś takiego, trzeba nadzwyczajnej prostoty, bezpośredniości.
Nie jestem pewien, czy to komplement, czy nie.
Nie miałem na myśli naiwności.
Jechaliśmy w zapadającym zmierzchu, a naokoło wirowały i opadały płatki śniegu. Gdy
dotarliśmy do domu kapłana, stojącego w samym środku wioski, zegar kościelny wybijał
piątą i prawie nic nie było widać z powodu śnieżycy. Kiedy podjeżdżaliśmy, gospodyni
otworzyła drzwi i stanęła w progu z marsem na twarzy, splótłszy palce na fartuchu.
Pomogłem ojcu Antenowi wejść na werandę.
Il a quatre vingt dix ans zawarczała, biorąc staruszka pod rękę i prowadząc go do
Å›rodka. Et vous leforcez de sortir dans la neige pour jouer comme un petit garçon.
Antoinette odezwał się ojciec Anton gładząc ją po ręce uspokajająco. Dawno nie
czułem się tak zdrowo.
Madeleine i ja otworzyliśmy bagażnik citroena i wyjęliśmy worek.
Tak, tak, dajcie go tutaj! zawołał ojciec Anton Z mrocznego hallu. Antoinette,
przynieÅ› mi, proszÄ™, klucze od piwnicy!
Antoinette przyjrzała się podejrzliwie czarnemu workowi, który nieśliśmy przez padający
śnieg. . Qu est ce que c est? zapytała.
C es t un sac de charbon odparł ojciec Ant z uśmiechem.
Rzucając za siebie ostatnie spojrzenie pełne ogrom nieufności Antoinette poszła po klucze
od piwnicy, a Madeleine i ja ułożyliśmy nasz diabelski ciężar na podłodze w hallu.
Jeżeli to istotnie są kości odezwał się ojciec Anton znam ceremonię, za pomocą
której można je zniszczyć. Kości demona mają podobną moc, jak ożywiony demon. Tak
podają księgi. Ale można je w taki sposób rozrzucić, że demon już nie odżyje. Czaszkę należy
pochować w jednej katedrze, kości rąk i nóg w trzech innych. Pozostałe kości chowa się w
rytualnym porządku w okolicznych kościołach.
Wyjąłem chusteczkę i wytarłem nos. Było tak zimno, że prawie go nie czułem. A
gdybyśmy zapytali Pentagon, w jaki sposób się tego pozbyć? To przecież oni są
odpowiedzialni za to, że się tutaj w ogóle znalazł powiedziałem.
Ojciec Anton spojrzał na leżący u swych stóp czarny worek i potrząsnął głową. Nie
wiem. Wydaje mi się, że najważniejszą rzeczą jest teraz odprawienie jak najszybciej
egzorcyzmów.
Wróciła Antoinette z kluczami od piwnicy. Podała je ojcu Antonowi sznurując w
niezadowoleniu usta.
Chętnie zjem talerz twojego krupniku, Antoinette odezwał się kapłan. Staruszka
zmiękła więc nieco i udała się do kuchni, by przygotować krupnik.
Podniosłem z Madeleine worek, który poddawał się nam jak poduszka.
Chodzcie za mną powiedział ojciec Anton.
Gdy szliśmy powłócząc nogami wzdłuż korytarza, nieoczekiwanie spojrzałem za siebie,
tam gdzie leżał przed chwilą worek. Poczułem się tak, jakby pod koszulą, po gołych plecach,
zsunął mi się lód.
Na drewnianej posadzce widniały ślady osmalenia, jak gdyby wypalone rozgrzanym
pogrzebaczem. Tam, gdzie leżał czarny worek, znaczył się wyrazny zarys niewielkiego,
przykurczonego szkieletu.
Ojcze zaszeptałem.
Ksiądz odwrócił się i zobaczył ślady. Połóżcie worek, ale ostrożnie polecił. A gdy z
uwagą umieściliśmy zbutwiałą czarną szmatę z powrotem na deskach, zawrócił skrzypiąc
butami i klęknął z bolesnym trudem. Palcami wodził po śladach wypalonych na parkiecie,
dotykając ich z taką czcią i pieczą, jakby wyobrażały niezwykły, średniowieczny, mosiężny
nagrobek.
Czy wie ksiądz, co to jest? zapytałem przystanąwszy za nim.
Nie podniósł głowy. O tak odezwał się cicho. Wiem. To znak demona. Widzi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plalternate.pev.pl
|
