[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Na morzu?!
- Tak. ZaskakujÄ…ce, prawda? Podczas bitwy pod Sluys, kie
dy Bóg dał nam przejąć część francuskiej floty. - Zachichotał
na to wspomnienie. - Uważałem się wtedy za walecznego męż
czyznę, ale widok tych olbrzymich okrętów w szyku bojowym,
jaki ukazał się naszym oczom, wzbudziłby strach w każdym,
tylko nie w naszym dzielnym królu Edwardzie... Bitwa była za
cięta i krwawa, ale zwycięska. Zdobyliśmy wiele łupów. Potem
kupiłem ziemię i zbudowałem sobie nowy dom. - Nagle znów
spochmurniał. - Ale z kampanii, która skończyła się dla mnie
tym, że zniesiono mnie z pola pod Crecy, łupy będą marne!
- Zostałeś, panie, earlem...
- Za wierną służbę! - burknął. - Bogactwo zdobywane w taki
sposób mnie nie interesuje!
Znów zmienił mu się nastrój. Eleanor zamilkła, lecz nie prze
stała intensywnie rozmyślać. Usłyszawszy kroki na schodach,
powiedziała szybko:
- Chciałabym wprowadzić tutaj wiele zmian, panie, jeśli mi
na to pozwolisz. Mogłabym wziąć się do pracy razem z Hugh,
nawet jeszcze przed ślubem, gdybyś dał mi niezbędne pełno
mocnictwa. ..
Richard nie miał czasu odpowiedzieć, ponieważ spłoszony
włodarz wysunął głowę zza arrasu.
- Wzywałeś mnie, panie?
- Tak, Hugh, ty nędzny sługo! Dlaczego w pokoju panny
Clare nie ma ognia?! Nie pojmuję, jak można okazać taki brak
gościnności!
- Przepraszam, milordzie, ale...
- Nie przyjmuję tłumaczeń! Natychmiast dopilnuj, żeby
nadrobiono to zaniedbanie! Ale zanim stąd pójdziesz, posłuchaj
uważnie. Ta panna, jeśli Bóg pozwoli, jeszcze w tym miesiącu
zostanie moją żoną. Póki co, masz słuchać jej poleceń. Panna
Clare występuje w moim imieniu we wszystkich sprawach do
tyczących prowadzenia domu. I masz się nie ociągać, jeśli nie
chcesz zgnić w lochu! Zrozumiałeś?
- Tak, milordzie. - Na twarzy włodarza odmalowały się
strach i poczucie winy. - Pani, zrobiÄ™ wszystko, co w mojej mo
cy, by zadowolić cię służbą...
- Jutro rano, gdy dzwony wybiją prymę, będę czekać na cie
bie w wielkiej sali, panie włodarzu - powiedziała zdecydowa
nym tonem Eleanor. - Może razem uda nam się przywrócić tu
porzÄ…dek.
- Idz już - polecił Richard włodarzowi. - I pamiętaj o og
niu!
Eleanor wstała. Nie miała ochoty opuszczać ciepłego, wy
godnego pomieszczenia, ale chciała uciec od krępującego towa
rzystwa Richarda i poszukać spokoju.
- Ja też już pójdę, milordzie. Przed udaniem się na spoczy-
nek muszę porozmawiać z bratem, więc tymczasem moja ko
mnata na pewno zdąży się ogrzać. List wolałabym napisać w sa
motności.
Richard zmarszczył czoło, trochę zmartwiony, a trochę ziry
towany jej oczywistym pragnieniem ucieczki. Ale mimo
wszystko udało mu się osiągnąć pewien postęp. Nie potrafiłby
wytłumaczyć, dlaczego zależało mu na tym, by mieć oblubie
nicę, która chce tego małżeństwa. Mógłby wyegzekwować
prawa męża, nie zważając na uczucia panny, w głębi serca wie
dział jednak, że nie sprawiłoby mu to satysfakcji.
- Dobrze, pani. - Podał jej przybory do pisania. - Znajdzie
my twojego brata. Pewnie wciąż jeszcze tkwi w wielkiej sali.
Rzeczywiście, tam właśnie zastali Godfreya, który lekko pi
jany rozsiadł się w pobliżu największego ognia.
- O, jesteś, siostro - powitał ją, wykonując szeroki gest dło
nią trzymającą kielich. - Zastanawiałem się, gdzie zniknęłaś.
Przed świtem musimy wyruszyć w drogę.
- Ty musisz, Godfreyu. Zawieziesz list do ojca. Ja zostajÄ™
tutaj.
Godfrey powoli opuścił kielich i wyprostował plecy.
- Co przez to rozumiesz, siostro? Chyba nie przyjęłaś tych
niedorzecznych oświadczyn, które miały miejsce podczas
kolacji?
Eleanor spłonęła rumieńcem. Nawet Godfrey to usłyszał!
- A dlaczego nie, jeśli wolno spytać? - odparła wyniośle.
- Jeśli obaj z ojcem byliście skłonni się zgodzić na lorda Wil
liama, to czemu nie na jego syna? NapiszÄ™ list, a ty zawieziesz
go do domu. W intercyzie wystarczy tylko zmienić imię pana
młodego.
- Spiesz się, panie - dodał Richard, nie zważając na opła
kane maniery Godfreya. - Chcemy wziąć ślub ostatniego dnia
kwietnia. Opatrzę list moją pieczęcią. Czasu jest dość, by kurier
zdążył wrócić z intercyzą.
Godfrey wzruszył ramionami.
- Jak sobie życzysz, siostro. Tylko jak najszybciej daj mi
ten list.
- Gdyby nie było mnie w pobliżu, kiedy będziesz gotów do
wyjazdu, przyślij do mnie służącego, to mu go dam - powie
działa chłodno, zaraz jednak się zreflektowała. - Nie, nie. Po
żegnam cię, bracie, osobiście, chcę życzyć ci szczęśliwej drogi.
Ale teraz jestem bardzo zmęczona i muszę zaraz napisać ten list.
Bóg z tobą, Godfreyu. Bóg z tobą, milordzie.
Zanim Eleanor wróciła do komnaty, chłopiec kuchenny zdą
żył już rozpalić ogień. Joan krzątała się przy kominku i wyda
wała malcowi polecenia, a jednocześnie próbowała rozgrzać
dłonie nad wątłymi płomieniami.
- Najwyższy czas - burczała. - Przynieś więcej drewna,
chłopcze. Te patyczki nie wystarczą na całą noc.
- Dobrze, proszę pani - odpowiedział mały. Miał wyraz
ny miejscowy akcent. PrzemknÄ…Å‚ obok Eleanor, odwracajÄ…c
głowę.
- Jak masz na imię, chłopcze? - spytała, zatroskana chudo
ścią dziecka i jego postrzępioną odzieżą.
Niechętnie przystanął.
- Tamkin, proszÄ™ pani.
- Dziękuję za rozpalenie ognia, Tamkin. Czy na dole jest
dużo drewna?
- WystarczajÄ…co, proszÄ™ pani.
- Wobec tego przynieś więcej, tylko nie za dużo naraz. Nie
przedzwiga] się. - Gestem oddaliła chłopca i zwróciła się do
Joan. Jej obecność była bardzo krzepiąca. - Nie bądz taka su
rowa, Joan - zwróciła uwagę służącej. - Chłopiec jest mały
i wątły.
- Kilka ostrych słów krzywdy mu nie zrobi - odparła nie
pewnie Joan. - Po co to wszystko?
Eleanor wzruszyła ramionami.
- Mimo wszystko bądz uprzejma. - Zawahała się, zrozu-
miawszy, że służąca ma na myśli przybory do pisania. - Zosta
jemy, Joan - powiedziała po chwili.
- Jak to możliwe, gołąbeczko? - Joan zmarszczyła czoło. -
Czy stało się coś złego?
- Nie, nic złego. Postaw przy ogniu stolik i stołek.
Joan wykonała polecenie, z trudem powstrzymując cieka
wość, a jej pani tymczasem przygotowała sobie miejsce pracy.
- Muszę napisać list do ojca. Poślubię lorda Wenfrith.
- Pani! - Joan wydała okrzyk zaskoczenia, zaraz jednak
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plalternate.pev.pl
|
