[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wiać - stwierdziła kwaśno Neli, otwierając torebkę. Roz
mówki miały kieszonkowy format, ale torebka była taka ma
ła, że ledwie zdołała je do niej wcisnąć. Zameczka nie dało
się zapiąć, lecz jeszcze gorzej byłoby trzymać książkę w ręce,
a tak P.J. przynajmniej jej nie zauważy.
O tej porze do centrum Londynu ciężko się było prze
bić. Samochody ciągnęły wolno jeden za drugim. Siedząc
w taksówce, Neli dała się ponieść wspomnieniom. Przypo
mniała sobie dawne marzenia o obozowaniu pod szerokim
afrykańskim niebem. Wyobraz sobie - entuzjazmował się
125
Zwykły przypadek
P.J. - Leżymy w namiocie i słuchamy, jak ryczą lwy. Będzie
my patrzeć, jak słońce wstaje nad Serengeti, pobierzemy się,
będziemy najszczęśliwszymi ludzmi na świecie".
A jednak nigdy tak się nie stało. Wybrała Simona i był to
wybór, którego nie dało się przekreślić. Spontanicznym ru
chem wyjęła z torebki rozmówki. Objęła je oburącz i raptem
poczuła, że rozdrażnienie buzujące w niej po popołudniowej
naradzie z niewiadomych przyczyn przygasło. Uświadomiła
sobie nagle, że tak naprawdę była zła nie na P.J., a na siebie. By
ła zła, ponieważ P.J. swoim powrotem sprawił, że myślała o tym,
jak szczęśliwi mogliby być z sobą aż do teraz, gdyby dokonała
innego wyboru. To nie była wina P.J., że się rozwinął i że mu się
powiodło - bez niej. Miała Clarę. O tak, to najważniejsze. Nie
wyobrażała sobie życia bez Clary. Mogła jednak wyobrażać so
bie bycie z kimś, kto by ją kochał, troszczył się o nią, dzięki ko
mu śmiałaby się i kto podtrzymywałby ją na duchu, kiedy była
smutna, kto świętowałby z nią jej sukcesy i współodczuwał nie
powodzenia. Kto dzieliłby z nią życie, a nie wyznaczył jej w nim
małą rólkę, tak jak to uczynił Simon.
P.J. byłby takim mężem. Neli utkwiła szklany wzrok w szy
bie taksówki i myślała o popełnionych błędach. Miała kiedyś
przed sobą wielką szansę. Spotkała odpowiedniego człowieka,
ale tę szansę przegapiła. Była za młoda, żeby przedłożyć hu
mor, sympatię, bliskość i marzenia ponad blichtr i gest. Dopie
ro teraz była w stanie dostrzec wartości, jakie znalazła w swojej
pierwszej miłości. Niestety za pózno.
Jeszcze i teraz sprawy mogłyby przybrać inny obrót, gdy
by P.J. nie odniósł w życiu tak wielkiego sukcesu. Zdaniem
Neli jego bogactwo wykopało między nimi rów nie do prze
bycia. Zmieniło wszystko. Pragnęła go nie z powodu pienię
dzy, ale jakim cudem miałby w to kiedykolwiek uwierzyć?
126
Jessica Hart
Powinnam zatem pozostać po swej stronie rowu i uczynić
z tego najlepszy użytek, myślała ze smutkiem. Trzeba spot
kać się z Johnem i zmusić się do prawdziwego wysiłku, by
zacząć coś nowego. Być może po pewnym czasie udałoby się
znów zapomnieć o P.J.
Kiedy dotarła na miejsce, w galerii było już tłoczno. Gwar
wydobywał się na ulicę. Gdybyż tylko nie musiała się znowu
z nim zobaczyć! Była jednak szansa, że w takim tłumie unik
ną spotkania. Wejdzie, pokaże się Eve, porozmawia z paro
ma osobami i do widzenia. Umówiła się przecież z kim in
nym. Nie można było oczekiwać od niej, by całe swoje życie
towarzyskie powiązała z pracą.
Przez sekundę miała nadzieję, że jej nazwiska zabraknie
na liście gości, ale niestety została wywołana. Z kieliszkiem
szampana w ręce rozejrzała się ostrożnie za Eve. I, oczywiście,
pierwszą znajomą osobą, jaką zobaczyła, był P.J. Nie patrzył
w jej stronę, ale mimo to na jego widok poczuła bolesne poru
szenie serca. Gwałtownie przechyliła kieliszek, oblewając sobie
przód sukienki. Wytarła go lekko drżącą ręką i nakazała sobie
spokój. Zaryzykowała kolejne zerknięcie. P.J. rozmawiał z ja
kąś ciemnowłosą dziewczyną, ubraną tak ekstrawagancko, że
Neli uznała ją za jedną z artystek. Wyglądał na pochłonięte
go rozmową, więc Neli pozwoliła swoim oczom sycić się przez
moment jego widokiem. Widziała go ostro - twarz, ramiona
i biały mankiet na tle brązowej ręki, gdy gestykulował. Raptem
z pożądania aż ją ścisnęło w dołku. Odwróciła się gwałtownie
i ruszyła w przeciwnym kierunku, szukając Eve. Goście, z któ
rych żaden nie wydawał się w najmniejszym stopniu zaintere
sowany obrazami i instalacjami eksponowanymi na ścianach,
tak się tłoczyli, że przebić się przez ten ścisk było dość ciężko,
więc Neli - uciekając od P.J. najdalej, jak się dało - przystanę-
Zwykły przypadek 127
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plalternate.pev.pl
|
|
|
